Rozdział 9 / Szkoda słów

14 grudnia. Znów zimny, zimowy poranek. Za oknem jeszcze jest dosyć ciemno, choć jest już ósma godzina. Słońce schowane jest za chmurami. Z podwórka słuchać chrupiący śnieg pod butami przechodniów i wesoły gwar. Choć Boże Narodzenie jest aż za 10 dni, to na każdym sklepie są już powieszone lampki, a w środku stoi choinka, przepięknie ustrojona w kolorowe bańki i gilrandy.
Nimfadora leniwie przewróciła się na drugo bok. Łóżko przeraźliwie skrzypnęło. Jej rudy, grubu kot- Hat- wskoczył na fotel i miałknął domagając się o mleko. Dora otworzyła oczy i przeciągneła się. Następny nudny dzień- pomyślała. Przetarła oczy i wstała, co spodowało następne skrzypnięcie sprężyn w łóżku. Spojrzała niechętnie na budzik. Musiało był jeszcze przed szóstą, bo jeszcze nie zadzwonił.Zdziwiła się jednak widząc na budziku godzinę 8:00. Za pół godziny zaczyna się jej patrol w Heasmade! Pobiegła do łazienki i wzięła szybki, zimny prysznic, który zawsze postawiła na nogi. Ubrała się w szatę aurorską i przygotowała sobie tosty. Nie zapomniała o Hacie, któremu nalała jeszcze gorące mleko do miseczki, a do miski nasypała chrupki. Chwilę później znalazła się na dole. W pubie Pod Trzema Miotłami nie było jeszcze nikogo. Tylko za barem stała Madame Rosmerta i polerowala kieliszki.
- Cześć Dora! Widzę, że się niewyspałaś.
Tonks spojrzała do lustra powieszonego na ścianie. Prychnęła zniesmaczona i wyszła. Zimny wiaterek przeszył jej twarz. Ruszyła w stronę Wrzeszczącej Chaty.

***PIĘĆ GODZIN PÓŹNIEJ***

-Jeszcze tylko pięć minut, tylko pięć...- powtarzała sobie w duchu.- Wytrzymam ten mróz, przecież nie zamarznę w ciągu pięciu minut.
Łaziła już pięć godzina po Heasmade. Rano byli tu uczniowie. Spotkała Harry'ego, Hermione i Rona. Wybiła godzina 13:30. KONIEC. Pobiegła szybo w stronę Trzech Mioteł. Wpadła do baru potykając się o własne nogi.  Madame Rosmerta patrzyła na nią, jakby spadła z księżyca. 
- Alahomora!- wrzansnęła, a drzwi do jej pokoju otworzyły się. Zamknęła ich na klucz, zrzuciła z siebie ubranie i zupełnie naga usiadła na podłodze opierając się o kaloryfer. Przecudne ciepło rozlało się po całym jej ciele. Kiedy w końcu choć trochę się ogrzała, ubrała się w suche ubranie i usiadła przy biurku. Wzięła pierwszą lepszą kartkę i długopis i zaczęła pisać:

Kochany Remusku
.
Strasznie za Tobą tęsknię.
Wpadłam na pewien pomysł: przyjadę do Ciebie na święta:
Co ty na to?
To mój plan i już  go nie zmienisz.

Kocham Cię

Dora

*** TRZY GODZINY PÓŹNIEJ***



dopiszę za tydzień